Het was in een oude villa in Veenendaal, die als muziekschool dienst deed, dat ik tijdens de eerste bijeenkomst voor gitaarles Allard ontmoette. We waren ongeveer 14 jaar oud en kwamen terecht in het groepje wat les kreeg van mevrouw Waskowsky. Na de gitaarles fietsten we vaak samen naar huis; we woonden bij elkaar in de buurt en raakten al snel bevriend. Allard liet mij bij hem thuis zijn kunst zien in zijn kamer die hij had omgebouwd tot een kunstwerk.
Uit de box van de rode platenspeler luisterden we naar de muziek van oa Lou Reed, The Velvet Underground en The Doors. Een nieuwe wereld ging voor mij open. Hij begreep de teksten die verwezen naar het ondraaglijke in het leven; de nietigheid van het individu en de vergeefsheid van zijn passies. Naast deze gedachten had hij een scherp gevoel voor humor. Hij kon mij enorm aan het lachen maken. Hoewel ik soms niet begreep waar zijn kunst over ging of wat het was, vond ik het uitermate fascinerend.
Een paar jaar later kwam ik bij hem op het lyceum en raakten we steeds meer bevriend. Allard was samen met Henk van den Heuvel geïnteresseerd in Dada en het Surrealisme; ze namen de vrijheid om daar zonder terughoudendheid mee te experimenteren. Dada ‘zijn’ vereist een denkvermogen waar niet veel middelbare scholieren aan kunnen tippen. Ze deden spectaculaire performances en maakten kunst die bevrijdend was; een groter contrast met het kleinburgerlijke Veenendaal was niet denkbaar.
In 1983 meldden we ons aan bij Artibus, de kunstacademie die nu HKU heet. We zaten in dezelfde groep (Blauw). Allards talent was al snel duidelijk. Hij wist precies wat hij wilde en liet zich niet afleiden door zaken die voor hem niet van belang waren, zoals ik me herinner, modeltekenen.
Allard wilde door.
Hij besloot zich aan te melden bij Ateliers ’63. Wie werd aangenomen als een van de zeer weinigen? Allard. Om in het tweede jaar van de kunstacademie aangenomen te worden op de meest exclusieve en gerenommeerde post-academische opleiding, is iets wat niemand hem na deed. Het werk van kunstenaars die op Ateliers ’63 hadden gezeten zag je in het Stedelijk Museum en op de Documenta. Ik was diep onder de indruk.
Ik bezocht Allard regelmatig in Haarlem en werd ingewijd in de cultuur van de Ateliers. Het was bijzonder om als 20 jarige een inkijk te hebben in deze elite school. Ik vond het bijzonder sympathiek en inspirerend.
We wonnen tegelijkertijd de koninklijke subsidie waarbij Allard zich geheel in stijl niet hield aan het protocol en in T-shirt verscheen met daarop een portret van Koningin Beatrix. Lef en succes, dat was een combinatie die je vaker bij Allard kon zien. Allard steeg snel naar de top in Nederland. Maar in de kunstwereld vallen fikse klappen. Desondanks waren er grote feesten die soms dagen duurden.
Nadat ik 22 jaar geleden naar de VS ben verhuisd is ons contact helaas verwaterd. Ik mailde hem op 20 november nadat ik hoorde dat hij zich vrijwillig had laten opnemen in het Erasmus medisch centrum. Dat was schokkend om te horen. Mijn eerste gevoel was om hem op te zoeken, maar ik hoorde niet van hem terug. Toen ik al weer vertrokken was hoorde ik van zijn tragische en afschuwelijke dood. Zeer betreurenswaardig dat iemand die zo geniaal en genereus is, op het laatst zoveel wanhoop (en moed tegelijkertijd) heeft.
Allard is een belangrijke vriend voor mij geweest. Hij introduceerde mij in de moderne kunst die mij veel ruimte voor avontuur en vrijheid schonk. Mede dank zij de genereuze artistieke persoonlijkheid van Allard ben ik kunstenaar geworden. Hij was een briljante persoon die stappen nam die bijna niemand kon zetten. Zijn artistieke vrijheid was inspirerend. Zonder Allard had mijn leven niet geweest zoals het nu is.
Bedankt beste en genereuze vriend.
Hans Broek
